کمونیسم کارگری جنبشی است که براى رهایی طبقهٔ کارگر از استثمار و تبعیض و سرکوب سرمایه دارى و آزادى کل جامعه است. منافع طبقهٔ کارگر از طریق سازمان دهی یک انقلاب کارگری که نه تنها به نابودی حکومت سیاسی حاکم بلکه کل نظام سرمایه داری کمر بسته است، تامین میگردد. برای کارگر کمونیست انقلاب یعنی خیزش طبقهٔ کارگر برای برقراری مالکیت اشتراکی و دسته جمعی تولید کنندگان بر وسایل کار و تولید. اگر کارگر به میدان سیاست میاید به همین دلیل است.
در شرایط ملتهب امروز که جنبش سرنگونی مردم به صورت جنگ رو در رو با رژیم در آماده، امر سازمان دهی انقلاب کارگری امری بسیار خطیر است . کارگر طبقهٔ يک نيروى گسترده و تعیین کننده در نظام سرمایه داری و یک آلترناتیو سیاسی مناسب در مقابل آلترناتیوهای گوناگون طبقه سرمایه دار است .
همزمان با فشار زیادی که امروز از لحاظ اقتصادی بر طبقهٔ کارگر ایران وارد میشود، فعالين و رهبران کارگری در تلاش برای انعکاس این فشار و وضعیت زندگی کارگران و مبارزه با آن هستند. به همين دليل تهاجم به رهبران و فعالين کارگرى بدون وقفه وجود دارد. این روزها شاهد بازداشت و احضار فعالين کارگری در شهرهاى محتلف از جمله اعضای کمیتهٔ هماهنگی برای کمک به ایجاد تشکّل‌های کارگری بوديم. اين در حالى است که منصور اسالو و فعالين سنديکاى اتوبوسرانى واحد و على نجاتى و اعضاى هیأت میرهٔ سندیکای کارگری شرکت هفت تپه٬ فعالين کميته هاى کارگرى و محمد اشرفى و بسيارى ديگر يا در زندان هستند و يا تحت فشارند. برخوردهای اخیر رژیم ناشی از گسترش اعتراض‌های کارگری و وحشت از غول طبقه کارگر در صحنه سياسى است.
اکنون که رژیم با وضعیت نا بسامان اقتصادی حاکم بر کشور دست و پنجه نرم می‌کند و تورّم همچنان دو رقمی باقی مانده و گرانی همچنان خود را بر اجناس تحمیل می‌کند، نرخ بیکاری مطابق آمارهای رسمی بالا میرود، رکود بر صنعت، مسکن، بازرگانی و کشاورزی ایران چنبره زده است .کاهش دلارهای نفتی، حتی واردات ایران را هم کاهش داده است. بحران اقتصادى روز بروز تشديد ميشود و شعارها و پرت و پلاهاى احمدی نژاد در واقعیت راه به جایی نبرد . روند کنونی اقتصاد و کسری شدید بودجه دولت را ناگزیر کرده است بخش دیگر بودجه عمرانی را نیز صرف هزینه‌های جاری کند. گرانى و تورم و ندارى و بيکارى و فقر بلاى جان کارگران و خانواده هاى زحمتکش شده است.
در چنین شرایطی است که اعتراضات و حضور فعال کارگران و دامن زدن به جنبش شورائى و قرار دادن طبقهٔ کارگر به مثابه آلترناتیو سیاسی مقابل رژیم بسیار حائز اهمیّت می‌باشد .فشار هر چه بیشتر طبقهٔ کارگر در روندی برنامه ریزی شده و گسترده به طبقهٔ بورژوازی حاکم حتما با برخوردهای خشن تری از جانب رژیم رو به رو خواهد شد .اما تنها راه رهایی طبقهٔ کارگر و سرنگونی رژیم و نظام سرمایه داری حاکم، اتحاد و همبستگی کارگران و گسترش هر چه بیشتر اعتراضات است .*
